Anneme Şiiri - Fatih Kaya 6

Gittiğin gün durdu zaman,
Ne bir kuş öttü, ne güneş doğdu içime.
Sanki dünya, senden ibaretti anne,
Ve sen gidince… dünya da çekildi üstümden.

Mezarının başında tutuyorum ellerini hâlâ,
Hayalden yapılmış, buz gibi ellerini.
Konuşmuyorsun, ama biliyorum,
Her gözyaşımda kulağın çınlıyor gizlice.

Ev sessiz şimdi,
Senin sesin yoksa hiçbir şey konuşmuyor.
Koltuk aynı yerde, perde aynı,
Ama ev… ev artık bir kabuk sadece.

Keşke bir kez daha diyebilsem “anne”,
Boynumu uzatsam sesine.
Ama şimdi ne zaman bağırsam,
Sesim içime çarpıyor… sensizliğe.

Fotoğraflarına dokunuyorum geceleri,
Gülümseyen halin sanki "korkma" diyor bana.
Ama nasıl korkmam, nasıl yaşarım
Sen yoksan eğer bu dünyada?

İçimden her gün biraz daha gömülüyorum sana,
Adını andıkça eksiliyor kelimeler.
Ve ben… her gece ölüyorum biraz,
Toprağın altında sakladığım annemle birlikte.