Anneme Şiiri - Yıldırım Uzun

Kim bilir kaç bahar kayıp geçti ellerimizden anne
Ne çok biriktirmiştim sana
İrem bahçelerinden topladığım beyaz zakkum çiçeklerini
Ve tutamadım bir evlat gibi, gül kokulu ellerini

Ne çok şey canlanıyor gözümde
Küçük bir evimiz vardı, eğreti ve toprak damlıydı
Hayalimiz de bu kadardı
Bahçesinde karahöbür
Bahçesinde dut ağacı

Yağmur yağardı
Başımıza akardı damdan
Onca yıl geçti silemedim
Yağmur izlerini saçlarımdan

Elime cam battığında, canım yanardı eskiden
Yanaklarım sızlardı ağladığımda
Ve cehennemi yaşardım, sen ağladığında

Biliyorum hiç anlamadım seni
Bilmezdin
Bir göz yaşına, bir sızına
İhtilal olmuş bir ülke gibi nasıl devrildiğimi
Bilsen ne çok sakladı
Arka odadaki duvarlar, yumruk izlerimi

Çeyrek asır geçti üstünden, çocukluğum biteli
Büyüdüm anne büyütemeden düşlerimi
Görmek istemiyorum makberi
Bir kez koklamadan ellerini

Şimdi hiçbir cam kesmiyor anne
İstesem de bileklerimi