ANNEME!
Ben küçükken,
Herkesin bir annesi vardı.
Yedi yaşımda sensizdim,
Anne, nasıl sevilir bilmezdim.
Herkes annesine koşarken,
Ben bir köşede çaresizdim.
Babam ile sorunun olmuş,
Bunun cezası bana nasip olmuş.
Sen yüreğinde beni taşırken,
Ben yüreğimde hüzün taşıdım.
Okul yıllarım gelip çattı da,
Anne sevgisiyle tanışamadım.
Geleceğini duydum,
Kuytularda bekledim,
Yine de sen gelmedin, gelemedin.
Yüreğimdeki yangına dur dedim.
Anneler evladını severken,
Onları hüzünle seyrettim.
Şiirler yazdım,
Yanımda düşleyerek seni,
Bayramlarda hüzün bürürdü beni,
Yeni elbise, ayakkabı kimin umurunda,
Yüreğimde puslu hayalin titrerken,
Mis kokunu özlerdim.
Yetim miydim, öksüz mü?
Her ikisi de bana gelmiş,
Babam Avrupa illerinde,
Sen ise yeni bir düzen kurmuştun.
Benim kuracağım düzenin adı ne?
Bana sermaye oldu bu gaile,
Yemin ettim Rabbim adına,
Sahip çıktım çocuklarıma.
Bala bandım, hayalde ekmeği,
Şimdi çocuklarıma adadım,
Ben bu yüreği.
Şair: Abdullah Yaşar Erdoğan
Abdullah Yaşar ErdoğanKayıt Tarihi : 3.3.2007 14:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Keçeci zâde Fuad Paşa der ki: 'Bir evde dü zen olsa, düzen olmaz o evde... (Yani bir evde iki kadın (kuma) var ise, o evin düzeni bozulur.) Yedi yaşımda anne benden koparıldı. Babam ise gurbet illerine çalışmak için gitti. Çocukluğumu nasıl yaşadım sadece Rabbim ve ben bilirim.
ANA EVLADINDAN GEÇMEZ,
ANA HAKKI ÖDENMEZ,
ANA GİBİ YAR OLMAZ,
ANA BAŞA TAC İMİŞ, DEMİŞLER,,
ANALARI NE KADAR ÖVSEK AZDIR,,RABBİM ANALARIN DUALARINDAN MAHRUM ETMESİN,KALEMİNİZ VAR OLSUN HOCAM,SELAM İLE,
TÜM YORUMLAR (10)