Annem Uzak Bir Deniz...

Annem,
Dün gece sesini çıkardım yastığımın altından
Hiç solmamıştı
Hiç gitmemiş gibi sıcacıktı
Önce yanağıma sürdüm
Sonra defalarca öptüm ıslanmış dudaklarımla
Özlemin ruhunu çıkarıp içimden
Sensizliğe sokuldum usulca.

Bilsen,
Kaç kez can havliyle fırladım düşlerimden
Kaç kez sayıkladım çiçeğe durmamış dalların üstünde
Dağlara bakarken kaç kez umudumu öldürdüm yoksun diye
Oysa benim delikanlı naralarım vardı
Hüzünlere pabuç bırakmayan
Gidenin ardından dimdik durabilen…
Meğer sahteymiş anne
Ben sensizliğe alışamamışım
Bunun için çığlık atan geceleri
Kendime dost bilmişim.

Her gece hayallerime başımı koyduğumda
En derin suskunluğumu dizlerimin üstüne alıp
Sana mektuplar yazıyorum
Bazen gözyaşlarım siliyor yazdıklarımı ama
Vazgeçmiyorum, tekrar tekrar yazıyorum seni sevdiğimi
Okuyorsun değil mi anne….

Bak şu an
Sana yazdıklarımı temize çekiyorum
Unutmuşum ellerinden öpüyorum demeyi
Her satır arasına pembe hayaller koymayı
Sen gideli her şey aynı
Merak etme sakın diye boynuna sarılmayı unutmuşum.
İyi ki hatırladım, yoksa yüreğin sızlardı
İçin parça parça olurdu biz közlendikçe
Sen sakın sol yanımızdan gitme
İçten içe bizimle konuş anne.

Ne çabuk geçiyor yıllar
Bu mektup da sonuna geliyor
Zaman mı kalleş
Bizim gördüğümüz rüya mı kısa bilemiyorum.
İşte son noktayı da koyuyorum
Öksüz parmaklarımla
Belki yarın gelir
Bu mektubu o soğuk mermerin altına koyarım
Sen gizlice alıp okursun
Ama ne olur ben oradayken okuma
Arkamı dönemem, üşüdüğün aklıma gelir
Oradan gidemem anne
Ellerinden öpüp, boynuna sıkıca sarılmadan
Saçlarına dokunmadan
Gözlerine bakmadan gidemem anne…
Yoksa
Zamansız inen güzler misali
Gazele döner gülüşlerim.