Annem II Şiiri - Anıl Şen Pika Şair

Gecenin karanlığındayım annem,
Ayın yatağıma düşen ışığı
Sessiz bir “merhaba” gibi değiyor yüreğime.
Gidişinin ikinci yılı…
Hâlâ yokluğuna alışamadığım o yerdeyim.

“Güller solmadan geleceğim,” demiştim.
Belki yoluna çıkamadım,
Belki sana kavuşamadım;
Ama güllerini soldurmadım annem.
Sözümü tam tuttum mu, bilemiyorum…
Bildiklerimin en büyüğü: Seni delice özlüyorum.

Çok istedim yanına gelmeyi,
Günlerce lokma geçmedi boğazımdan.
Ayşe Teyze duymuş fısıltımı,
Memlekete haber salmış;
Mezarına kim varsa yollamış…

Geldi yanıma,
Gözyaşımı avuçlarıyla topladı.
“Bak,” dedi, “annen burada…”
Gösterdi mezarının resmini.
Mezarın o kadar güzeldi ki annem,
Taşa değil, bir resime değil sana sarılır gibi sarıldım.
Dualarımı da kattım toprağına…
Belki sesim ulaşır diye…

Merak etmişsindir beni; anlatayım sana.
Burada artık yalnız değilim,
Dostlarım var, yoldaşlarım var.
Bir odada yirmi canla uyuyoruz gece,
Sabah olunca
Aynı umutla uyanıyoruz.

Okula yeniden başladım.
Hani derdin ya, “Matematiğin kötü” diye?
Şimdi iyi hocalarım var annem,
Her şeyi sabırla öğretiyorlar.
Sen görsen gurur duyardın benimle.

Aslında her şey yolunda gibi…
Ama içimde tek bir boşluk var:
Sana duyduğum özlem.
Bir de geceleri üşüyorum biraz…
Bilmiyorum anne,
Yorgan mı ince,
Yoksa senin sarılman mı yok artık?
Ama soğuk, ama sessiz, ama hüzünlü…

Şu an bunları
Küçüklüğümde delice istediğim,
Ama hiç sahip olamadığım
Ranzanın ikinci katından yazıyorum.
Hani komşuda görüp de kıskanmıştım ya…
Bak, şimdi o yatağa sahibim;
Ama içimde bir kırık, bir eksik, bir boşluk var daima.

Eğer şimdi yanında olsaydım annem,
Bu dünyadan hiçbir şey istemezdim
Senin kokundan başka.
İnsan sevdiğinin değerini
Onu kaybedince anlıyormuş ya…
Ben anladım.
Koca dünyanın ortasında
Tek gerçeğim sendin.

Bu satırları bitirirken
Şimdilik hoşça kal annem.
Biliyorum beni görüyorsun,
O yüzden kendime iyi bakıyorum.
Ama iki şeyi saklayamıyorum senden:
Seni çok özledim…
Ve seni çok seviyorum.
Bir gün mutlaka görüşeceğiz anne…