Annem Şiiri - Murat Boztepe

Babamız gitti bir sabah, 
Ne vedası vardı, aklımız da, ne son sözü. 
Biz dört kardeş, gözyaşını bilmeyen yaşlarda..
Annemizin  gölgesine sığındık,  sonra.
O günden beri sanki hiç büyümedik.

Bir kuru ekmeği bölerdik dörde, 
Süt değil, sanki sabır içirirdi annem.
Zemheri ayazinda, soba başında.
senin şefkatin di, ısıtan bizi.
Sanki sen yandın da, biz üşümedik, Annem.

Bir gül değil, gülün niyazıdır yüzün.
Kokunda cennet, bakışında sır, vardır.
Her gülüşün bir ayet gibi iner içime, 
Hüznün, cehennem ateşi, akar yüreğime.

Şimdi yanındayım, ama yorgunsun, 
Yüzünde geçen zamanın tüm izleri. 
Kırış kırış alnın, bize çizilmiş kader gibi, 
Her çizgide bir harf okurum ben: 
Ben sizin için yaşlandım, der gibi.

Ey ömrümün duası, alnımda hâlâ gölgen var
Sen iyi ki varsın, iyi ki hâlâ Annem var.
Bir gün susarsan dünya susar, 
Ama bugün değil… 
Bugün hâlâ avuçların, cennet kokar .
Bugün hâlâ hakkın var, üzerimde, dağlar kadar.