Kırık Kanatlar Şiiri - Zeynep Gün

Bir gece, ansızın vurup kapıyı gitti cesaret.
Kaşlarındaki burukluğu, gözlerindeki çaresizliği,
gözyaşlarındaki kaybetmişliği görebiliyorum, anne.
Şahdamarındaki acıyı, kanlarında birikmiş acıyı
uzaktan hissedebiliyorum, anne.

Bu ıssız karanlık yollardan gidelim, anne;
aydınlığa doğru koşalım.
Bileklerimize hüzünlerimizi asalım,
bir avucumuza acılarımızı saklayalım,
maziye gülümseyerek el sallayalım, anne.

Senin gece gündüz çalıştığın yollardan
yorgun argın yürüdüm, anne.
Senin kazandığın kuruşlardan
birer birer eksilttim, anne.

Yukarı mahalle, aşağı mahalle...
Gidecek ne yerimiz, ne barkımız var.
Bu mahallede bulunan sıcak ev,
bizim ocağımız, anne.
Seni üzenler, beni de üzdü, anne.
Kuşların da kanadı vardı ama,
kırılınca uçamadılar, anne.