Annem Şiiri - Hasan Akkuş 2

Annem
Sar beni merhametinin eşsiz kokusuyla yüreğine.
Tut kolumdan götür başladığımız yere.
Yıkık dökük duvarların üstüne, çatı olmuştu gözlerin
Ben tek bir kadına hayran kaldım, o da sensin.
Kuru ekmeğimizi bandırsak yine soğuk çayımıza,
Damlasa nokta nokta eskimiş ama benzeri olmayan halımıza
Şevkatine güvenip gelip sığınsam koynuna
Ağlasam da ağlasam, kirpiklerimi ağırtsam.
Annem
Kader midir, keder midir düşmüş sol yanıma
Çivi tutmaz kapımıza, ve kırık cımımıza
O kadar hasretim ki, beraber yediğimiz bayat lokmamıza
Ne bir beklentim var elalemden, nede bir fayda.
Fener lambasıyla aydınlanırdı odamız,
Tek kare salona bütün mutluluğumu sığdırmışım
Yanmayan elektrikli sobasının umuduna uzak kalmışım
Ah be annem yine çok yalnızım.
Elim titriyor bak, ıslanacak galiba yanaklarım
Küçük bir çocuktum, ne ara yaşlandım
Düştüm kalktım, uçurumdan yuvarlandım
Hiçbir acıyı, bu gurbet kadar anımsamadım.
Annem
Şimdiler de artık büyümüşüz sözde
Yataklara döşeklere sığmaz olduk, kocaman dairelerde
Huzur yok, mutluluk yok, hepsi anı olarak kaldı mazide
Mazi dediğime kızma, her zaman kalbimde.
Özlüyorum evimi, keske yanında olsaydım
Tavada pişen aşımıza, gizliden ekmek bandırsaydım
Yakalanma korkusu içinde, sağa sola kaçsaydım
Keşke şimdi annem, ayak ucunda otursaydım.
Aşk meşk hepsi yalan, sen yanımda olmayınca
Sevda yolu pişmanlıktır, eğer içinde çıkar varsa
Bir tek sen sevdin beni, karşılıksız, çıkarsız
Alıp kalbimi avucuna bıraksam, tamir edermisin
Öpülesi parmaklarınla.