Anneciğim Şiiri - Necmi Bayram

Kanburun çıktı anneciğim,
Hem de bizim yüzümüzden
Sızıyor ciğerlerim; parça parça,
Ne çıkar anneciğim ne çıkar,
İş işten geçtikten sonra
Benim sözümden…

Bizim için,beslersin sığırı-davarı,
Bir yük ota dolaşırsın dağları,
Yaprak taşırsın; belin iki büklüm,
Yüzünden tuzlu su akar ağzına,
Eriyor eriyor yüreğinin yağları
‘Okutacağım,okutacağım onları’
Düşlemiyle güç gelir kaslarına yeniden…

Dağ otundan bile yemek yaparsın;
Can versin, kan versin diye bize,
Satarsın tereyağını-çökeleği.
Yine de yüreğinde bir sızı;
Hüzün cinsinden;
‘Adam edeceğim onları… adam:
para da gerek’

Bir elinde kazma birinde tohum…
Sarı öküz,kara öküz yan yana,
‘Yürü be murdar! Sahipsiz yürü!
Boşa mı yediniz o dek arpayı?
Zıkkım olsun içinize soykalar!
Demekle indirirsin yüreğinin zorunu…

İşin biri biter başlar diğeri…
Ne gerek var anneciğim ne gerek?
Açlıktan ölür mü bu GÖLGE OZAN?
Elbet bir gün öleceğiz;
Var mı ölmemek…?