Anne ve çocuk Şiiri - Azrail Kartal

Anne ve Çocuk

Bir sabahın ayazında, incecik bir örtüyle,
Uyanır çocuk, titreyerek, gözlerinde umut ile.
Annesi başucunda, yorgun ama dimdik,
Bir elinde dua, diğerinde ekmek kırıntısı gizlik.

Ev dediğin dört duvar, çatıdan sızar yağmur,
Sobası soğuktur, odun çoktan tükenmiş olur.
Ama annenin yüreği ateş gibi yanar,
Çocuğunu ısıtır, üşüse de kollar.

Sokaklarda ayakkabısız bir iz,
Çamura karışmış gözyaşı giz.
Çocuk sorar:
“Anne, neden hep biz?”
Anne susar, yutkunur, cevabı kederdir,
Ama gülümser yine de, “Bir gün geçer”dir.

Akşam olunca karanlık çökünce üstlerine,
Karanlığın içinde yıldız arar göz bebeğine.
Çünkü bilir ki umut, en sert kayayı deler,
Bir gün güneş doğar, gölgeler erir,
Yeter ki sabırla tutunsun eller.

Çocuk, açlıkla uyur bazen,
Rüyasında ekmek, bazen şeker düşer dizine.
Anne uykusuz, gözleri kan çanağı,
Ama yılmaz;
Her nefesle savaşır hayata karşı.

Komşu kapılarında hor bakışlar,
Kimi zaman yardım, kimi zaman suçlamalar.
Ama annenin tek derdi birdir:
Çocuğu aç kalmasın, soğukta donmasın,
Bir gün gülsün, yarınları olsun.

Sabah olduğunda yeniden başlar yol,
Kimi zaman çöp karıştırır, kimi zaman taşır yük dolu kol.
Ama sırtındaki en ağır yük,
Yoksulluk değil;
Çocuğuna yetememenin yaktığı kor.

Yine de pes etmez anne,
Kendi aç kalır ama çocuğunu doyurur gizlice.
Bir gülümseme görmek için,
Bin dertle savaşır sessizce.

Ve çocuk büyüdükçe anlar,
Her çilenin ardında bir kahraman saklar.
Anne dediğin, dağ gibi,
Hayat yıkmaya çalışsa da, dimdik kalır yine.

Belki bir gün, güneş onların penceresine de doğar,
Belki bir gün, ekmek kokusu mutfaklarına dolar.
Ama o güne dek anne ve çocuk,
Omuz omuza,
Yaşama tutunur, umutla, sabırla

Söz : Azrail