Anne Nerdesin Şiiri - Özer Baba

Anne, nerdesin? Sesimi duyuyor musun?
Saçlarımı uzun uzun örerdin ya hani,
Şimdi saçlarım karışıyor rüzgârda,
Senin ellerin olmadan, hiçbir şey düzelmiyor, anne.

Her sabah uyandığımda seni arıyorum,
Ama yastığın soğuk, odan ise sessiz.
Kokun kalmış bir kenarda, solmuş bir hırkada,
Ama o bile sarılmıyor artık bana, anne.

Ellerim küçük, ama yüreğim kocaman,
Seni özledikçe daha da büyüyor bu sızı.
Rüyalarımda saçlarımı tarıyorsun yine,
Ama uyanınca, yastığımda sadece gözyaşlarım var.

Hatırlar mısın, anne, bana masallar anlatırdın,
Her gece, beni uykuya götürürdün.
Ama şimdi masallar sustu,
Uyku bile korkutuyor beni sensiz.

Bahçede oynarken dizim kanardı,
Sen hemen gelip öperdin, geçerdi.
Ama şimdi düştüm, anne, bu defa daha derin,
Kimse gelip kaldırmıyor beni yerden.

Bayram sabahları saçlarımı tarardın,
Pembe elbiselerimi giydirirdin sevinçle.
Ama şimdi bayram da yok, pembe de,
Her şey gri, her şey soğuk sensiz.

Bazen gökyüzüne bakıyorum uzun uzun,
"Annem orada mı?" diye soruyorum yıldızlara.
Cevap vermiyorlar, anne,
Yalnızlık yıldızlardan bile daha sessizmiş meğer.

Ellerim hâlâ küçük, anne,
Ama yüreğim kocaman bir boşlukla doldu.
Sen gidince, her şey karıştı,
Dünyam dağıldı, kalbim kırıldı.

Anne, ben daha küçüğüm, sensiz ne yaparım?
Kim bana masal anlatır, kim saçımı tarar?
Kim korkularımı alır, kim bana "Geçer kızım," der?
Kim beni, sadece senin gibi sever, anne?

Dün gece bir rüya gördüm,
Bana güldün, saçımı okşadın.
Uyandığımda yastığım ıslaktı,
Rüyam bile sensiz kaldı, anne.

Eğer beni duyuyorsan, rüzgarla saçımı okşa,
Yağmurla yüzümü serinlet, bir anne şefkatiyle.
Çünkü buradayım, seni bekliyorum hala anne,