Anne Konuşalım Mı Şiiri - İlhami Albayrak

Bu gün seninle konuşmak istiyordum
Biliyorum konuşmayacaksın
“haklısın “
Dokuz yaşında
Beni üvey Annenin kollarına bıraktın
Anılarımda yinede
“ unutulmayacaksın “
Yaşayan umutlarımda saklısın

Otuz beş yıl ayrı dile kolay bir ömrün yarısı
Anlamadı seni? Bez’e sardıkların
Hep göz yaşı döktün çileye katlandın
Hayat sana gülmedi
Bize de hazanı yaşattı okunuyordu gözlerinden
Giderken bize kaldı duyguların
Arzularda tükenmeyen his’sin

Baba mı hiç unutamadın kalbini avuttun
Şunu unutma bende vasiyetini tuttum
Canlı değil amma cansız bedenini
Getirdim yanı başına koydum
Öyle dememişiydin
Sahi sen babama ne kadar yanıksın

Seni terk etti diyordum adını anma
Senin aklın kesmez diyordun
Hadi şimdi arkasındasın onu itekle
Sana yaşattığının hesabını sor
Onun yanında yatmaya
Ne kadarda meraklısın

Beni peydahlarken bacanın altında
Hatırlarmısın Ay bacadan kaş göz etmişti
“göründün “
Doğarken soğuk bir Mart günü
Gözlerim açıldı seni gördüm
Beni bağrına bastın
Göğsüne iliştirdin
Atsaydın ya yaramaz diye
Ne kadar sabırlı
Bir O,kadarda inatçısın

Yokluklarla büyüdük onurlu kimseye avuç açmadık
Senin yokluğunu yaşadık
Cici annemiz oldu yerini belki dolduramadı
Ama babamın kucağını doldurdu
“bilirsin“
Bugün Anneler günü yazmayacaktım
Dayanamadım
Kararsız cümleler döküldü
Bütün Annelere sesleniyorum
Annesiz çocuk
Ne kadar sevilirse okadar sevildik
Hatırlatırım
Unutkan Annelere bilsin.

2011.Mayıs.08