Anne! .. Büyüt Yüreğimi Yeniden…

Geçmişin satır aralarından sıyrılıp
Doğduğum kente gitsem
“Böyle keder gördün mü? ” diye sızlanıp
Dertlensem İstanbul’a bir tepeden
Üstelik o sabah
Yağmur yağsa İstanbul’a
Arınsam her şeyden
Senden ve kendimden…

Ne varsa dünden, bugünden
Saçsam gelip geçtiğim yollarına…
Kulaklarımdaki tüm sesleri
İstanbul’a teslim etsem…
Ve mutluluğunu yaşasam
Simidimi martılarla paylaşmanın…

Dolaşsam bir akşam vakti
Bütüünn meyhanelerini şehrin! ! !
Görmezden gelip dudak izli kadehleri
Bir dost elinde ısıtsam
Üşüyen yüreğimi…

Sonra Annem olsa
Çalsam kapısını…
Açsa kollarını
Yorgun bana…
Ağrılı, sarhoş başımı gömsem göğsüne
Sırtımı sıvazlasa o sevgili elleri
“Küçüğüm” dese saçlarımı okşayıp,
Oyuncak zaferlerime
Hıçkıra hıçkıra gülümsesem…
Annem olsa
Ahh annem…
Büyütse yüreğimi yeniden…