Kırmızı Oda Şiiri - Derin Akkurt

Bu hayatta en çok seni sevdim.
En çok sana naz yaptım, sana kırıldım.
En çok seninle tartıştım.
Benden her gidişinde eksildim,
biraz daha savruldum.
Kaç parçaya bölündüğümün
hesabını bile tutamıyorum artık.
Ve sol yanım acıdığında
en çok ne geliyor aklıma biliyor musun?
Kırmızı oda...

Nedense el alem ne der diye yaşadınız
ve hep bir karanlığa mahkum ettiniz beni.

Bir bilsen...
Artık resimlerim nasıl solgun nasıl eksik...
Yüreğimi en çok dağlayan aile fotoğraflarını
bir bir ateşe attım.
Siyah beyaz bir gün ışığı vuruyor
eskiden kalma tozlu karelere.

Kabul etmek istemesem de
en iyi bildiğin şeyi yaptın:
Sevdin beni, biliyorum!
Biliyorum, sevdin…
Ama kanatlarım hiçbir zaman uzamadı benim.
Aynı yerden kırıldı
Aynı yerden kanadım hep.
Yaralarımı sarmayı belki de çok kez hayal ettin.
Sınırları zorlamak istedin
ama sonra el âlem ne der diye
bana doğru gelmek isterken
hep geri adım attın.
Sana yakın olmak isterken beni hep uzağına attın.
Ben dayanamazken seni kaybetme düşüncesine,
sen gözlerime düşen gölgeyi bile görmedin.
Beni görmeni ne çok istedim...
Kabullenmeni beni olduğum gibi...

Keşke sadece bir isimden
ibaret olmasaydın hayatımda...