Anlayana Şiiri - İrfan Özcan

Edep sizlere ömür, diz boyu ukalalık.
Liyâkat mı ne gezer? Marifet yalakalık.

Hak getire dürüstlük, kötürüm oldu doğru.
Yanlış galebe çaldı, baş tacı oldu eğri.

Sadakât mi? Sadece sözlüklerde bir sözcük.
Aynaya bakamazdı, utansaydı birazcık.

Çalım satmak, caka yapmak, fiyakalı gösteriş,
Şimdilerde pak makbul, olmayıverse de iş.

Gevezelik şiarı, konuştukça konuşur,
Doğru eğri ayırmaz ona buna laf taşır taşır.

Vatan Millet diyerek vatanı pazarlar da;
Hava dersen binbeşyüz, gezinir ortalarda.

Sahibinin önünde el pençe divan durur,
Fırsat bulmaya görsün, önce dostuna vurur.

Biraz menfaat bulsun en önde bizzat gider,
Şartlar değişti mi gör; Yolu ilk o terk eder.

Gözü kimseyi görmez, yakalamasın fırsat,
Hak söz yer ile yeksan, gün onun günü heyhat!

Mangalda kül bırakmaz, konuştukça konuşur,
Çıkarına dokunsan etekleri tutuşur.

Hiçbir engel tanımaz, makam mevki uğruna.
Tükürülse yüzüne, dokunmaz gururuna.

Dilinde bilmem kimin ayakkabı boyası,
Güler, açığa çıksa yaptığının foyası.

Pek de güzel öğrenmiş, el ve etek öpmeyi,
Nasıl da beceriyor, bire beşyüz katmayı.

Zübük demeye bile varmaz insanın dili,
Eğilip bükülmekten yalama olmuş beli.

Adamlık değil ki bu, olsa olsa kahpelik,
Adı iş bitirici, soyadı kepazelik.

Anlar mı yazdığımı? Hiç sanmam, anlayamaz.
Adam olsa dinlerdi. Değil ki; Dinleyemez…

Devir, devrindir dostum. Yürü! Kim tutar seni.
Ahireti unutma ve unutma kefeni…

12.10.2016/Edirne