Anlayana Şiiri - Hasan Zeki

Karanlığın en koyu yerinden doğar güneş
Yarasayı korkutan işte tam o zamandır
Şafak vakti geceden ışığı sağar güneş
Çakala cüret veren etraftaki dumandır

Gece sabaha gebe, gündüz ise meçhule
Her gecenin sonunda yüce divan kurulur
Sis perdesi kalkınca pişmanlık da nafile
Çakallığın hesabı her çakaldan sorulur

Her aydınlık bir vicdan kapısını aralar
O kapıdan girilir asalet ülkesine
Hiç bitmezmiş sansa da geceyi maskaralar
Dayanamaz karanlık ışığın zerresine

Erdemli kişilerin gözü gönlü tok olur
Acından ölür amma kemik peşinde koşmaz
Arkasından önünden havlayanı çok olur
Vakar ile yürüyen çıktığı yoldan şaşmaz

Menzile varmaz belki tutulan yolun sonu
Hedefe değebilmez, elbet her atılan taş
Ar damarı çatlayan bilemese de bunu
Asalet, onur ile yürümektir arkadaş

*

Ben bu yola başımı koyduğum andan beri
Varlığa varlık demem, yokluğa yokluk demem
Yüksekten korkan insin, dönsün gerisin geri
Alçaklık korkusu var bende, ölsem inemem.

Ekim’ 2010