Anlatamadım Şiiri - Murat Ülkü

Ne bir gül açtı gönlümün bahçesinde,
Ne de bir bülbül öttü şenliğinde.
Her umut çiçeğim soldu avuçlarımda, Felek beni yordu bu gençliğimde.

Ne sırlar verdim taşa toprağa,
Ne dualar ettim boş kalmış ocağa.
Ne yâre yâran oldum ne dosta yoldaş,
Yitirdim kendimi bu yalan hayat yolunda.

Zaman bir nehir gibi aktı da gitti,
Savruldum kaldım, bir yaprak gibi
Her gelen vurdu her giden yıktı,
Bir türlü düzlüğe erişemedim...

Dost bildiklerim sırtımdan vurdu,
Düşman bilmediklerim yaramı sardı.
Ben bu garip dünyada bir garip idim, kimseye derdimi bir türlü anlatamadım.

Gecelere yorgan oldu kederim, Gündüzleri feryat figan ederim.
Ben bu hasreti bilmem ne kadar güderim,
Ben bu sevdadan bir türlü vazgeçemedim...

Yazılmış bir kaderim var ezelden,
Bir avuç toprak olana kadar.
Ben bu dertten hiç kurtulamadım,
Bu fani dünyada kimseye yaranamadım.

Ruhum bir kuş gibi çırpınır durur,
Uçmak ister ama kanadı kırık.
Söylesem yaramı dünya darılır,
Bir yâr bilmez beni bir de sen ey yar...

Ne zaman güler şu yüzüm bilemem,
Bilm3m ki ne zaman diner bu gözyaşım.
Bir ömür ben hep içimde taşıdım bu derdi,
Yâr bilmedi beni, bilmedi yaralı kalbimi.

Her bakışım bir sızı, her sözüm bir ah,
Sırtımda bin yıllık bir vefasız günah.
Yalnızlık bir gölge, peşimde sabah,
Ben kendi içimde bile barınamadım.

Gönül teli kırık, sazım perişan,
Her ne yana baksam, bir acı lisan.
Kurak toprağa döndü, en tatlı Nisan,
Bir damla sevgiyle şiiri kanatamadım.

Ne zaman bir ışık görsem uzakta,
Sanırdım ki o da beni bekler ayakta.
Meğerse bir kandırmaca, bir tuzakta,
Bir kez olsun yüzümü güldüremedim.

Bir ömür verdim, bir hayal uğruna,
Yorgun düşüp yattım, keder yurduna.
Yine de doymadı, bu canım bu vurguna,
Ne yazdımsa deftere, geri sildiremedim.

Deryada bir damlayım, karada bir toz,
Ne baharım şenlendi, ne kışım oldu yaz.
Ne bir dertli yoldaş, ne de nazlı bir naz,
Gurbetin üşüten yellerine dayanmadım.

Kalbimde bir volkan, yangınlar sönmez,
Gözümde bir sel var, bu yaşlar dinmez.
Ne yapsam bu gönül bir türlü sevmez,
Ne kendi halime, ne de yârıma yaranamadım.

Her sözüm bir yara, her hecem bir sızı,
Sanki bir fırtınanın tam ortasında.
Tutunacak bir dalım yok, sığınağım yok,
Bir can gibi kendimi kendimde araymadım.

Gönlümün haritası hep derin yaralı,
Bir yara sızlar, bir yara kanar durur.
Ne bir gül açtım ne bir diken battı,
Garip murat bir damla suya hasret kaldı..

Ve şimdi anladım ki bitmez bu çile,
Bu dert benimle gelir taa ecele.
Son sözüm "Yaranamadım" oldu dile,
Bu sevda kervanından ayrılamadım.

Gönül bahçemde soldu tüm umutlar,
Kurudu, döküldü yalancı çiçekler.
Bu son duraktır, bitti tüm yollar,i
Sonsuzluğa göçerken de yaranamadım