Bıçak bile acıtmadı parke taşlarına vurduğum
Kan kırmızı bir gülün dikeni battığı kadar elime
Öfkemin turuncu huyu uçuşurken dallarda
Kaldırıma diz çökmüştü parkeler
Ufacık hayalin peşinde erimiş kumdan evler
Yazıyorum çöl çiçeğine parmağımda ki kesikten
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.



Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta