Anlamadım ki Şiiri - Emin Bekiroğlu

Sinemde yangınım, sözümde kül olur.
Özümde bir sancı, yüreğimde gül olur.
Aşkla dolsa da her gönül, âh u zâr olur...
Gül mü aşk, sen mi gül-i zâr; anlamadım ki.

Geceye sarılır her bir düşünce,
Gözlerim kanar da bakar seni görünce.
Sırlarla örülür aşkın her gece...
Sır mı senden, gece mi benden; anlamadım ki.

Düş müydü yüzünde solan o tebessüm?
Gizli bir hicran mı, yoksa son bir sözüm?
Ben miydim aynanda kırılan yaşlı gözüm?
Göz mü ayna, sen mi yaş; anlamadım ki.

Kalemimden dökülen her bir hecede,
Adınla titredi dilim gökyüzünde.
Bir sen varsın sanki yıldızların içinde...
Sen mi yoksun, adın mı bilmece; anlamadım ki.

Gönlümde bir yelken, fırtınası sende,
Savruldum isimsiz bir liman içinde.
Rüzgâr mıydı, yoksa yıkılan bu tende?
Ten mi ben, sen mi rüzgâr; anlamadım ki.

Bir adım atsam da, yok sonu sokağın.
Kıvrılır kalbimde ıssızlığı yolların.
Yalnız mı bıraktın, yoksa ben miyim enkaz?
Harabe mi sen, ben mi zelzele; anlamadım ki.

Zamandan kopmuşum, çağlara küskün.
Bir bakışın yetiyor; sanki bin yıllık hüzün.
Gözlerinde sustum, kelâmım da var gülüşün.
Ömür mü sen, ben mi hüzün; anlamadım ki.

Bir yanda vuslatın, bir yanda hicran...
Aynı tende ağlar hem gam, hem ferman.
Bu gönül neylemiş böylesi bir harman?
Ferman mı aşk, aşk mı gam; anlamadım ki.