Anladım Annem Şiiri - Bahattin Demirkol

Güllerin, gül yüzüne güldüğü günde;
Beni,Gül Bahçesi'nden getirdin Annem!
Buranın kuraklığı, çoraklığında;
Bana gül fideleri bitirdin Annem!

Bazen yarım elmayı beraber yedik,
Dinledik ezanları,sessiz, bazen de.
Gözyaşın,çifter sıra akarmış meğer,
Dudağın yapışıkken gözbebeğimde;
Güneşin doğuşunu az mı bekledik?

Bağrından söküp verdin yiyeceğimi.
Üstünden kesip serdin giyeceğimi.
Gözümden farkederdin diyeceğimi.
Nutkumu,dizlerinde yitirdim Annem!

Korkmadın.Ümidini zahmete kattın.
Yattın geceler boyu diken üstünde.
Cehennem,dünyada da yakarmış meğer,
Kusurlarımın yükü varken üstümde,
Ayağın altındaki Cennet'e attın.

Derdini söylemişsin göçmen kuşlara.
Küsmüşler senin gibi soğuk kışlara.
Yaslarken başcağzını soğuk taşlara,
Beni, kuş tüylerinde yatırdın Annem!

Farkında olamadım, berabermişim.
Gezmişim,duaların ile yollarda.
Yanağın miskler gibi kokarmış meğer,
Ben çiçek arar iken kuru dallarda,
Çiçeğin deryasından bîhabermişim.

Sendeydi,örümceğin ördüğü sanat;
Arının, ölümüne çırptığı kanat
İğneden kaçanların hepsine inat,
Kendine çuvaldızı batırdın Annem!

Gönlünün bahçesine girmeden önce,
Bence; yaprağın sonu düşmek diyordum.
Gözlerim,ne de gafil bakarmış meğer,
Yanında, sensizliği vehmediyordum,
Gözlerinin nurunu görmeden önce.

Düğün arabana koyduk namaz bezini,
Kulağımıza diktik tatlı sözünü.
Bizlere bıraktın da kara yazını,
Ak saçtan duvağını götürdün Annem!