Anladim Annem Şiiri - Nurgül Ankara

Neden acele ettim, neden açtım gözümü?
Dünyanın kahrı ile erken tanıştım annem.
Bilseydim yıkılacak hayallerin bütünü,
Zamanın kucağından hiç inmezdim be annem.

Gülüşlerim emanet, içimde bin bir yara,
Değirmen taşı gibi dert öğüttüm yıllara.
Düşe kalka alıştım bu karanlık yollara,
Yorulmak ne demekmiş, geç anladım be annem.

Sen derdin ya; "Hele dur, büyüyünce anlarsın,"
Hayat sillesini vurunca uyanırsın.
El içinde yaşarken köz gibi yanarmışsın,
Ben bu acı dersleri ezberledim be annem.

Kimse elim tutmadı, kendim sardım yaramı,
Geceyle bölüştüm ben bitmeyen efkarımı.
Sırtıma yüklediler dünyanın enkazını,
Ruhum bin parça oldu, zor katlandım be annem.

Şimdi mi? İşte buradayım, bir gölgeyim sadece,
Yarınlar da dün gibi, bitmez bu kara gece.
Öğrendim ki bu hayat, gamla örülü hece,
Ben yaşamın yükünden çok usandım be annem.

Derken bir ses fısıldadı, en derin yaramdan,
"Vazgeçmek yakışmaz," dedi, sıyrıl bu karadan.
Sabrı azık eyledim, geçtim o dar kapıdan,
Küllerimden doğmayı dün öğrendim be annem.

Zira anne, her düşüş bin bir derse bedelmiş,
Yaram kanasa bile, umut Hakk'tan bir yelmiş.
Bu enkazın altından taze bir can yükselmiş,
Bak şimdi daha güçlü, dimdik durdum be Annem