Anladım Şiiri - Miray Nur Özçelik

şüphe ettim,
inkâr ettin.
yine de sustum.
çünkü sesin çok çıkınca
haklı sanıyordun kendini.
ben de yutuyordum.

dokundun,
alışık olduğun gibi.
ama ben artık
aynı tene değil,
aynı yalana dokunduğumu fark ettim.

sordum,
"yok" dedin.
meğer ne çok şey
“yok”muş bizde,
ben fark etmeden
sen biriyle tanışmışsın bile.

ve sen hâlâ “bilmiyorum” diyorsun.
ben artık biliyorum.
sen beni hiç bilmemişsin.

şimdi hatırla:
en çok sustuğum yerlerde
en çok bağırıyordum aslında.
ama sen hep kendi sesine kulak verdin.

ben ne zaman “iyi tamam” desem,
hep içimden bir şey öldü.
ama sen iyi sandın.

şimdi ben:
artık mesajlarını ezberlemiyorum.
fotoğraflarına bakarken gülmüyorum.
hikâyelerde seni aramıyorum.
çünkü sen
o kadar küçüldün ki içimde,
artık göremiyorum.

dokunabiliyorsan hâlâ
bu sana değil,
bana yazık.
ama merak etme,
kendimden yana kalmayı
yeni öğrendim.