Ankara da fırtına var Şiiri - Murat Ülkü

Ankara'da fırtına var! Gök gürültüsüyle inliyor,
Siyah bir kumaş gibi gök, Kızılcahamam'dan yayılıyor.
Rüzgâr Park Orman'ı savurur, Kuğulu'nun sesi boğulur,
Şiddetle esen her yaprak, bir çığlığın izini taşıyor.
​
​Rüzgâr, Tunalı'nın kalabalığında esen bir ağıt, binalara çarpıyor,
Kızılay'da, hayat telaşını yıkayıp geçen bir gök gürültüsü.
Beton bulvarında sallanan direkler, korkuyu yansıtıyor,
Her damla, toprağa değil, sanki ruhlara düşen bir mühür.
​
​Çankaya'da rüzgârın sesi, Savunma Caddesi'ni aşar,
Fırtınanın öfkesi, keskin bir kırbaç gibi göğsümüze çarpar.
Dikmen sırtlarında feryat eden çam ağaçları,
Bu kentin yalnızlığını, şiddetli bir rüzgârla sarar.
​
​Aniden dindi uğultu; yere çöken o yoğun sessizlik.
Ankara bir anlığına kasvetli, lakayt bir uykuya daldı.
Biliyoruz, bu sadece nefeslenme, bu sadece aldatıcı bir sükûnet;
Ankara, karamsar zemininde, yeni bir fırtına bekleyen muhteşem bir bahar.
​
​Islak asfalt, caddelerde sinsi bir ayna şimdi,
Karanlık göklerin hüznünü yansıtır her bir lamba.
Ozon kokusu genizde, çiğ toprakla karışık;
Şehrin ciğerleri paslı, bu kısa soluklanma bile korku salar.
Durdu sanılan gökyüzü, aslında gergin bir yay gibi gerilir,
Sadece bekleriz, o dehşetin yeniden ne zaman kopacağını.
​
​Fırtına dinmedi ki hiç, o sadece şekil değiştirdi,
İnsanların gözlerinde şimdi biriken bir hüzün var.
Esen rüzgâr değil, kırılan dallar değil sadece,
Bu kent ruhunun derinliklerinden gelen eski bir yara.
Ankara'nın taşı da toprağı da bilir bu döngüyü,
Her şiddetli yağmur, yeni bir umutsuzluğun habercisi.