Ankara Şiiri - Abdulkadir Taşdelen

Ankara
Bir seher vakti
Geldim dünyaya.
Ezanı ilk sen okudun kulaklarıma.
Ben sana, bir bebek gibi bağlandım.
Ağlıyordum durmadan,
Hıçkırarak.
İşte ben,
Kucağında avuttuğun
Yeni doğan bir bebektim.
Günahsız, masum bir kelebektim.

Hey Ankara, hey
Bir kuşluk vakti
Gezdim sokaklarında.
Yolumu ilk sen gösterdin bana.
Ben sana, bir sokak çocuğu gibi sığındım.
Yürüyordum durmadan,
Üşüyerek.
İşte ben,
Kollarınla ısıttığın
Öksüz, yetim bir çocuktum.
Seninle doydum, seninle acıktım.

Ah Ankara, ah
Bir öğle vakti
Bekledim duraklarında.
Sabrı ilk sen öğrettin bana.
Ben sana, bir dost gibi dayandım.
Gözlüyordum durmadan,
Düşünerek.
İşte ben,
Yollarında unuttuğun
Sabrı büyük bir delikanlıydım.
Seninle yükseldim, şanlıydım.

Of Ankara, of
Bir akşam vakti
Kahroldum bakışlarında.
Aşkı ilk sen yaşattın bana.
Ben sana, bir âşık gibi inandım.
Özlüyordum durmadan,
Düşleyerek.
İşte ben,
Hatıralarda bıraktığın
Kalbi kırık serseriydim.
Artık bir anlamı yok, son eserindim.

Ankara
Bir yatsı vakti
Kayboldum yokuşlarında.
Acıyı ilk sen tattırdın bana.
Ben sana, Ankara diyerek bağlandım.
Ağlıyordum durmadan,
Haykırarak.
İşte ben,
Kolyenle avuttuğun
Yeni solan bir çiçektim.
Ve bir gün bu dünyayı terk edip gidecektim.

-
17:43