Anılar Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Ani biriktirdim sanmıştım.
Meğer anı dediğim,
gülüşlerin arasına saklanan bir sessizlikmiş.

Sohbetlerimiz vardı;
cümle cümle ısınan bir akşam gibi…
ama her kelimenin altında
adını koyamadığım bir yokluk üşürmüş.

El ele geçti sandığım zamanlar,
zamanın elimi tutmasıymış sadece.
Yan yana durduk diye
aynı yere ait olmuyormuş insan.

Ben “gerçek” diye sevmişim,
kendim gibi bilmişim,
içimden bir parça daha koymuşum her şeye;
senin tarafında hep bir perde varmış
güya yakın, güya tamam.

Şimdi dönüp bakınca anlıyorum:
Bazı gülüşler fotoğraf değil, maske.
Bazı sözler dokunmaz,
sadece oyalarmış.

Ve ben,
koca bir hatırayı taşır gibi yürürken,
meğer sırtımda taşıdığım
sahteliklerin arkasına gizlenmiş
kocaman bir hiçmiş.

Yine de kendime kızmıyorum.
Çünkü inanmak,
bazen insanın en masum yanıdır.
Ama artık biliyorum:
Eksik olanı tamam sanmak değilmiş sevgi,
tam olanı eksiltmeden tanımakmış.

Ben anı biriktirdim sanmıştım…
Meğer kendimi biriktirmişim
kırıldıkça.