Anam Beni Kahpe Çağa Doğurmuş

Düşün, düşün, çözemedim bu işi,
Yalan, dolan, riya olmuş her işi.
Bıktım, usandım, gayrı tükendim:
Anam beni kahpe çağa doğurmuş,
Hamurumu çile, dertle yoğurmuş.

“Dostum” dediğimden yedim kazığı,
Babam çalmış heybemdeki azığı.
Ne diyeyim, böyle yazılmış yazı:
Anam beni kahpe çağa doğurmuş,
Hamurumu çile, dertle yoğurmuş.

Bir rüya alemi, gerçekten uzak,
Boşa hayal kurdum, her yanım tuzak.
Çamur gibi ama toprağı kurak:
Anam beni kahpe çağa doğurmuş,
Hamurumu çile, dertle yoğurmuş.

Serin, serin eser rüzgâr karşıdan,
Bir ayağı topal, birisi sağlam.
Şansım beni takip eder ardımdan:
Anam beni kahpe çağa doğurmuş,
Hamurumu çile, dertle yoğurmuş.

Fatih’in gerdiği yayı olaydım,
Timur’un belinde pusat olaydım,
Atatürk’ün emrinde er olaydım:
Anam beni kahpe çağa doğurmuş,
Hamurumu çile, dertle yoğurmuş.

Bu çağın emsali, dengi var mıdır?
Kula kulluk etmek ömre kar mıdır?
Sayfalarca yazsam bir tesiri var mıdır?
Anam beni kahpe çağa doğurmuş,
Hamurumu çile, dertle yoğurmuş.

Bozulmuş feleğin çarkı, düzeni;
Mert babanın namert oğlu olur mu?
Toplumun ahlakı, dili bozuldu:
Anam beni kahpe çağa doğurmuş,
Hamurumu çile, dertle yoğurmuş.

Mendeburun sofrasında bal oldu yalan,
Söyleyen memnun, dinleyen memnun.
Çağa ayak uydurmak bu değil — Durun...
Anam beni kahpe çağa doğurmuş,
Hamurumu çile, dertle yoğurmuş.

Dostun divanına varıp otursam,
Kapansam dizine iyice, ağlasam,
Ben derdimi kime nasıl anlatsam?
Anam beni kahpe çağa doğurmuş,
Hamurumu çile, dertle yoğurmuş.