An Kara Şiiri - Emre Harman

Güneşli bir ilkbahar sabahı...
Selam durup yol veriyor,
Ankara'nın kravatlı, resmi sokakları.
Selamı alıp devam ediyorum
Aynı nezaket ve resmiyetle.
Bir sandalye çekip oturuyorum
Yine her zamanki kafeye.
"Abime bir çay! " diyor Garson İhsan,
Bana göre belki de Ankara'daki tek samimi insan.
Az bir zaman sonra çay geliyor masaya
İnce belli bardağıyla, sanki bir gelin edasında.
Gelin masada durur da, damat hiç olmaz mı?
Heyecanlı olsun diye
Yavaş yavaş çıkarıyorum cebimden sigaramı.
Daha sonra bir çift göz takılıyor gözüme, izlerken
Sigaramın dumanıyla bizim gelin hanımın dansını...
Aman Allah'ım bu sen misin?
Yoksa kaçırıyor muyum aklımı?
Yok yok vallahi de sensin billahi de sensin.
Geç geç ayakta kalma, otur bakalım;
Eeee anlat nerelerdesin?
Dur bi dakka dur!
İhsan, oğlum ordan bize iki çay gelsin!
"Abime iki çay..." diyor Garson İhsan;
"Şu İzmirliler bi çay görsün Ankara'dan! ! ! ..."
Karşımdakinin bakışları ve bu sözlerden sonra;
Artık hayatımdaki ikinci samimi insan...

26.04.2012 02:34