Nazarı karadır, dahi o mikdar kalbi...
Özündeki kindir, göremezsin edebi.
Şeytan o'ndan hoşnut, inâyet kıl yâ Rabbi!
Ne instir ne de cin, bir cazu yerden bitme...
Yalan o'nun işi, bazı kendin paralar;
dili sivri zehir, verir nice yaralar.
Kulağı açıktır, kapı baca aralar;
Ne instir ne de cin, bir cazu yerden bitme...
Haketti ol cazu, müstahakın bulacak;
her an ara bozdu, elbet yalnız kalacak.
Pişmanlık ne fayda, menzili nâr olacak.
Ne instir ne de cin, bir cazu yerden bitme...
Edebi kendine ziynet takın!
Özünü daim cazu'dan sakın.
Yanarsın, rezile olup yakın;
Ne instir ne de cin, bir cazu yerden bitme...
Kayıt Tarihi : 9.9.2022 17:38:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
*Cazû; özellikle Doğu Karadeniz'de cadı, büyücü gibi şerli kadınlar için kullanılan folklorik bir yakıştırmadır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!