Altmış sekiz Şiiri - Büşra İlhan

İşte pırıl pırıl gökyüzü
Bir annenin sesi,
Yeni doğmuş bir bebeğin nefesi gibi.
Kim bilir kaç bakışın uzaklarını
Kaç özlem,kaç sesi saklıyor göğsünde
O mavi..
O mavi ki yalnızlıktan da derin.
Ne zaman seyre dalsam
Sesimi içime gömerim.
Henüz eskimemiş, tökezlememiş olan sesimi.
Ne zaman seyre dalsam
Başlarım düşünmeye
Dilek tuttuğum yıldızları
Unutulmaya yüz tutmuş anılarımı.
Adını bilmedikleri şehirlerde hevesle süzülen martıları.
Yaşadıklarımı, yaşayamadıklarımı.
Bazen gidişini izlediğim bir ayak sesini
Bazen çocukluğumdaki salıncağın rengini
Onunla birlikte seyredalarım.
Tıpkı dönüp dolaşıp kendimi kapısında bulduğum ev gibi.
Dönüp dolaşıp ona kalırım
Kimi zaman bir uçurtma gibi havalanır düşlerim
Kimi zamansa kırık bir ayna misali dağılır etrafa hislerim.
Kimi zaman inanırım beni unutmayan tanrının orada saklandığına
Kimi zamansa boşluğun içindeki yankımı son duyan ben olduğuma.
Ama inatla kaldırırım başımı
Herşeye rağmen yeniden ve inatla
Çünkü içimde kalan son inanç o
Güzelliğe, temizliğe ve sınırsız saflığa...