Gözlerime bakınca galaksiler görüyorum, hepsinde ayrı ayrı dolaşmak, hepsinde ayrı ayrı ömür geçirmek istiyorum. Özgür bir ruh gibi süzülmek, yüklerimden kurtulup hafiflemek ! Gözlerime bakınca okyanuslar görüyorum evrenleri kaplayan ! Nefese ihtiyaç duymadan içinde kaybolmak ! Sonra birden hepsi kararıyor ... Galaksilerin teker teker yıkımını izliyorum . İhtişamlarının nasıl yıkıldığını, tek tek nasıl toza dumana karıştıklarını. Gamzeme yerleşen keşfetme duygusu, hayranlık ve heyecan solmaya başlıyor o an! Yerine hayal kırıklığı ve aradığını bulamamanın hüznü kuruluyor kibirle! Kendimi görüyorum , yüzüme yerleşen duyguların bıraktığı çizgileri ve kıvrımları izliyorum ! Acı ve mutluluğun oluşturduğu yüz kıvrımlarının aynı olduğunu biliyor muydunuz ? Ayrımının gözlerdeki yıldızların pırıltısında gizli olduğunu biliyor muydunuz? Ölmekte olan bir yıldız gördünüz mü hiç ? Işığı titrer ! Bu onun can veriş şekildir . Son bir gücünü toplar hiç olmadığı kadar parlayıp kendini bırakır. Kendini ispat eder ve sönüşünü kimse görmesin diye kayarak kaçar ! Ne gariptir bir yıldızın ölümüyle Dilek tutar insan yas tutacağına. Bir ihtişamın ölüşü, son anının ve can çekişinin, çığlığı bize nasıl Dilek tutturur ki korkutması gerekirken !
Gözlerimdeki yıldızlar birer birer kendini bırakıyor...
Ve ben yıldızlar kayınca ağlayan, yas tutan, kalbinde parsel parsel yıldız mezarlığına sahip olan biriyim ... onları son kez öpüp, saygın bir cenaze düzenler bulutlar arasına gömerim !
Benim gözlerimdeki okyanuslar bazen süt liman, çoğu kez çapalanan toprak gibidir. Alt üst belli olmaz karışıp durur ... Sonra sular çekilir var olmamışçasına ama yavaş yavaş ! Eziyetin hasını yaşata yaşata ! İçindeki canlılar geriye kalan çöl tabanına kendini vura vura intihar eder ! Ortalarında kalır , bir ona bir diğerine koşarım ama hiç birini kurtaramayacağımı anlayıp nereye ve kime olduğunu bilmediğim göz yaşlarımda güç bulan haykırışlar bestelerim ...
Sonra mı ? Sonra yaşatmış , öldürmüş, gömmüş ve nadasa bırakmış gözlerimi kapatır elimi yüzümü yıkarım ....
Göğümde fütursuz kozalak gülüşlerin varken,
Ateşin yürümesi için rüzgara ne hacet.
Yandıkça can havliyle kaçışır yürek bağımda
Kaçıştıkça sarar samanyolunun tüm boşluğunu
Göz alıcı bir yangın büyütür
Sana susuzluğum.
Dokunsa parmak uçlarım, esintisine saçlarının
Tutuşsam fırtınanın nefes aldığı yerinden saçlarının
Düşse tahtım ayrı ayrı her bir teline saçlarının
Ne gönül ülkem ne tacım kalsa savruluşunda saçlarının
Gülşende faili meçhul bir cinayet haberi,
Kuşların kursağını delip geçen bir figanın sesi.
Durduk yere mi uçuştu hindibalar?
Yüreğimde bir çaresizlik gökdeleni yükseltti mimarlar,
Adını gitmekler ülkesi koydu henüz talan olan baharlar.
Bana Süreyya dendi, yedincisiymişim meğer...
Durması gereken bir dünya yok mu ?
Parlamayı bırakması gereken bir ay ?
Sönmesi gereken bir gök !
Süreyya ölmüş neyi beklerler ki ...
Sandıklar dolusu uykuyu, kaldırdım gittiğinden beri.
Tahta sandallar satın alıp, yükledim umudumla.
Süsledim sonra bir gelinlik kız gibi,
Dualarla saldım yavaşça gökyüzüne.
Yıldız tarlasına gömülecekler sevdamla birlikte...
Bu yağan son yağmur, perdeler açılsın, güneş çekilsin.
Şimdi seyir gecenin, göster kendini Süreyya!
Gözler üzerinde hadi ağla, ıslansın yürekler, hasret erisin.
Kaldır yüzünü yerden, kuvvet irkilsin, nağmeler titresin.
Sen yürü semada, aşıklar utanıp kenara çekilsin Süreyya!
Kaldır kaşın gök gürlesin, çorak toprakların hali kalmadı.
Kaldır kaşın da , kapkara bulutlar artık çatlasın düşsün toprağa gözyaşları.
Hadi bir yelten yüzünün baharını göstermeye, İNSAF!
Hadi bir niyet et ayağa kalkmaya, dünya silkelensin, İMDAT!
Hadi bir niyet et de kelamın duyurmaya, Sûr’u üflensin yüreğimin, İB’AS !
Karşına dikilmeye yetecek kimin sevabı var ?
Dünyanın dönüşü,
Tüm sistemsel hesaplamalar ,
Yörüngenin varlığı ve yokluğu ,
Ekinoks tarihlerinin mevsimsel döngüleri başlatıp bitirmesi gibi
Coğrafyamın bahtsızlığı da bir gerçek ,
Bozlak okuyan gırtlakların memleketinin sıcağında kavrulması,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!