Allah Korudu Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Bu soru sık sık karşıma çıkmaya başladı.
Bir başlangıç mı? Yoksa bitişe mi gidiyorum?
Daha başlarken bitirmek, gurur olmasaydı,
Bu yarada iz bırakmazdı, biliyorum.

Nereden başlasam, nasıl söylesem diye düşünmek,
Öyle ya, bunca zaman içinde hiç görmemek,
Kör olmak, hatta daha da beter demek.
Ey gönül, seninle de mi iş birliği yaptı felek?

Yalnız, burada da yalnız kalışım ondan.
Bu karanlığın ortasında dosttan, düşmandan.
El çekip, kurtulmalı artık garip duygulardan,
Karar, bir karar daha, yalnızlık kuyularından.

Ne dedi? Allah kurtardı seni, hani olur ya,
Birde bu yokluk başlasaydı, üst üste olunca,
İşte iki cephede savaş, kopar kıyamet kazığınca,
Mücadeleye gerek yok, kaybetmiştim daha başında.

Şimdi geriye dönelim, hem de başlamadığımız yere.
Bütün sokaklar benim, canımın istediği istikamete,
Dümen kırıp gitmeli, su dolmadan tekneye.
Hep o cümle, beni Allah korudu diye, diye.

7.7.1985/İstanbul