Allah korkusu yokmu sende

Bu Aşkın Bedeli

Bu aşkın bedelini neden tek bana ödetiyorsun,
Ey kader, ey hayat, ey zalim zaman?
Her adımımda yıkıntılar,
Her nefesimde kırık bir umut…
Allah korkusu yok mu, dedim kendi kendime,
Ama kulaklarım boşluğa çarpıyor,
Sanki bir sessizlik hükmediyor her şeye.

Sevdim ben, tüm yüreğimle,
Karanlık gecelerde yıldızları sayarken,
Adını her dua gibi fısıldarken,
Ve karşılığında…
Bir diken, bir hançer, bir boşluk verdin bana.

Neden ben, neden hep ben?
Kimin gözleri yaş dolu,
Kimin kalbi paramparça,
Ama soran yok, duyan yok,
Ve dünya dönmeye devam ediyor,
Kendi acısı olmayanların kolaylığında.

Bu aşk, bir ateşti ellerimde,
Ve ben her yanışta daha da yandım,
Ama ne sen fark ettin, ne zaman,
Ne de bana inananlar…
Kendime döndüm,
Ve gördüm ki, korku değil bende,
Ama sabır, direnç ve bazen de delilik.

Allah korkusu yok mu diyorsun,
İçimde sorduğum gibi,
Ve cevabını ararken,
Gökyüzüne bakıyorum:
Belki de sınavdır bu,
Belki de öğrenmem gereken ders bu…
Ama ağır, çok ağır,
Ve bazen kalbim taşıyamaz gibi oluyor.

Ve ben yine seviyorum, biliyorum,
Ama bu sevmek, bir ceza gibi,
Bir sınav gibi,
Her yıkıldığımda tekrar ayağa kalkmak,
Her ihanette kendimi toplamak,
Ve belki de bir gün,
Kendi ışığımı bulmak…

Bu aşkın bedelini tek bana ödetiyorsun,
Ama unutma, Kartal…
Her yıkıntının altında bir güç saklıdır,
Her gözyaşında bir ders vardır,
Ve her kalp kırığında,
Yeniden sevecek cesareti bulur insan.

Belki Allah korkusu yokmuş gibi görünenler,
Ama benden öğrenir:
İnsanın sınavı, bazen dayanmakta değil,
Kendi değerini bilmektir,
Ve aşkın bedelini ödeten zaman,
Sadece ruhunu olgunlaştırır.

Söz : Mucize