Aşkın külleri Şiiri - Osman Öğütlü

Aşkın Külleri”

Bir zamanlar elimdeydi dünya,
Bir gülüş yetiyordu bana cennet olmaya.
Şimdi o gülüş, başka dudaklarda yankı,
Ve ben, yalnızlığın en karanlık köşesinde yanıyorum.

Sevda dedikleri ateşmiş kankam,
Yandıkça sönmeyen,
Söndükçe küle dönmeyen.
Ben her nefesimde o ateşi soludum,
Her gecemde o acıyla boğuldum.

Bile bile zehir içtim,
Bile bile girdim o yangına.
Çünkü aşk, insanı kör ediyormuş,
Benim gözlerim seninle kapandı hayata.

Şimdi ne gecem gece,
Ne gündüzüm gün.
Her yerde senin hayalin,
Her köşede içimi delen bir hüzün.

Anılar var, çıkmıyor aklımdan.
Her hatırladığımda kalbim parçalanıyor.
Bir bakışın, bir dokunuşun,
Şimdi bana sadece acıdan ibaret kalıyor.

Yürüdüğüm yollar sensiz diken,
Dinlediğim şarkılar sensiz matem.
Sigaram bile isyan ediyor bana,
“Bu duman senin içindeki yangını söndüremez” diyor.

Ben aşkı tattım ama acısıyla,
Ben sevdayı yaşadım ama yarasıyla.
Ve öğrendim ki;
En büyük ihanet, sevip de terk edilmekmiş aslında.

Şimdi içimde sadece küller var,
Küller bile hâlâ sıcak, hâlâ acıtıyor.
Ellerim boş, kalbim yaralı,
Ve gözlerim hâlâ yolunu arıyor.

Belki bir gün bu yangın diner,
Belki bir gün bu yaralar kabuk tutar.
Ama bil ki, aşkın bana bıraktığı tek şey,
Asla iyileşmeyen bir yara oldu.

Ozzy07 - Siyah_Kalem