Alışıyor İnsan Şiiri - Celal Bahar

Alışıyor insan;
Hasretten ölünmediğini gördüğünde,
Gidenin dönmediğini öğrendiğinde,
Ve acının eşiğini geçtiğinde,
Alışıyor insan...
Biliyor çünkü,
Yarının bugünden farklı olmayacağını.
Biliyor yüreğindeki boşluğun,
Bir daha dolmayacağını.
Kimsenin onun yerine konmayacağını.
Alışıyor insan...
Alışıyor gidenin gittiğine.
Bitenin bittiğine.
Ey gönlüm,
Boş yere harap etme kendini.
Sustur artık yüreğinin sesini.
Böyle yaparsan,
İnan daha çok azdırırsın derdini.
Söndürürsün gözlerinin ferini.
Bir defa olsun söz dinle.
Kuş gibi çırpınma boş yere,
Kafes dar kanatlarını kıracaksın.
İnan şifa bulayım derken,
Daha çok kırılacaksın.
Kendini yerlere vursan,
Gece gündüz yas tutsan kime ne.
Önce kendini koruyacaksın.
Aynanın karşısına geçip,
Artık bitti diyeceksin.
Tüm cesaretini toplayıp,
Gittiğini kabul edeceksin.
Sonrasında zaten,
Alıştığını göreceksin.
Kadere teslim olacak,
Yazılan her ne ise yaşayacaksın.
Sevmek için,
Sevgiliye ihtiyaç duymadığında,
Artık tüm dertleri aşacaksın.
İnan o gün geldiğinde,
Her şeye sen de alışacaksın.