Alışığım Gidişlere Şiiri - Hüseyin Özcan

ben ayrılığı bilirim gülüm,alışığım gidişlere,
gidiyorum demeden gidenlere de,
geleceğim deyip gelmeyenlere de,
ve hatta bekle beni,unutma diyenlere de alışığım.

ben ayrılıklara alışığım gülüm,
bir acı tebessüm ile el sallamaları gördü bu gönül,
bir elveda bile demeden gidenlere tahammül etti,
ve hatta bir başka tercihle ihanete dahi sabretti,
ben ayrılığa alışığım gülüm,alışığım gidişlere.

ben sonu gelmeyen sevdalara alışığım gülüm,
hicriyle göze uyku girmeyen gecelere,
vehmiyle yaşları dinmeyen hasretlere,
hüznüyle gözlerden gitmeyen kederlere,
ben alışığım gitmelere sevdiğim,
ben alışığım nankör sevgilere…

ben ayrılıkların her çeşidini bilirim gülüm,
giderken bir geri dahi bakılmayan ayrılıklar yaşadım,
ayrılıkların her tonu benim resmimde var,
bütün ayrılık şarkıları çalındı gönlümde geceler boyu,
ve bütün ayrılık şiirlerini ezberletti gidenler,
ben ayrılıkları bilirim gülüm,alışığım hüzünlere.

ben gidişlere alışığım gülüm,
gelene sonuna dek açtığım kapıyı,
gidenlerin arkasından kapamasını öğrendim.
bilirim ki gitme fikri aklına girdiğinde insanın,
ne söylesende nafile,dönüşü olmaz artık bilirim.

ben yalnızlığı bilirim gülüm,
ben hep yalnız kaldım dağ başlarında,
her sevgi rüzgarında eğildim,büküldüm,
her sevda fırtınasında bir dalım eksildi,
ama yılmadım sevmekten,
çünkü öğrendim ki,
hayatın en güzel tadı sevmek,sevilmek.
ben sevilmeden de sevmeyi öğrendim gülüm…