Karanlıkta yürürken
Dikkatli olmayı öğrendim
sevdim korkularımı
Benim oldukları için
Ve uzaktan uzağa
İçimde ağlayan çocuğu
Karanlıkta bir uçurtma uçuyor
Ve bir çocuk ağlıyor yetim
Borazanlar çalıyor uzaklarda
uçurtma düşüyor
duruyor zaman
Dörtköşe bir çerçevede
Yine kalakaldık
kahpe kaldırımlarında istanbulun
çığlık çığlığa yürek atışlarımızla
beş parasız şarapsız ve aşksız
Yine kandırıldık
İstanbul kandırdı bizi
Ben öylesine sevmedim sizleri
Güzeldi beraber içmek yada sevişmek
Ayaz akşamlarda bölüştüm sizlerle
Bir şişe şarap ve bir avuç çerezi
Sevdaydı türküler dolusu
dolan geceye
Gümüş bir tepsi içinde sundular
Kırmızı karanfili
Ağlamaklıyıdı yarısı
yarısıysa umutlu
Mor üçgenler hediye ettiler
Anısına uçurumların
Güneşin ilk ışıkları
aydınlatırken boğazı
Başladı bebekten çamlıcaya dek
bir sabah ayazı
uyandı bütün şehir avaz avaz
çığlık çığlığa bağırarak
Belki bu gece bitecek
Dışardaki gürültü
Çizmeler susacak belki
Ve kanlı kahkahalar
Sona erecek ansızın
Ve çarkın içinde
Türküsünü duydum gidenlerin
eğik değildi başları
gözleri geceye dönük umarsız
ve öylesine ıslakken kaldırımlar
sevdasını yaşayarak o son gülünün
türküsünü söylediler yassız ölümün
Uyandım ansızın
Rüya zindanlarının çığlıklarında
Yapayalnız yürüyordum
Bekliyordum gecenin gözyaşlarını
Gece soğuk ve esmer bakıyordu
Haykıran gözlerime,acımasız
Sarardı gecenin rengi
Bulutlar bir başka şimdi
Uçurtmalar olacaktı gökyüzünde
Kayboldular ansızın
Sesler var uzaklarda
Hava duman grisi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!