Ne zaman baksam o eski fotoğrafa,
Bir hüzün çöker kalbimin her tarafına.
Zaman durur, dünya döner bir garip hızla,
Sanki her anın izi kalmış bu ıssızlıkla.
Elim uzanır, dokunurum cama değemeden,
Bir fısıltı duyarım, adını söylemeden.
Islak bir yol uzanır, ucu görünmezliğe,
Ortasında bir gül yatıyor, kalmışlığa, kimsesizliğe.
Gökyüzü siyah, bulutlar dertli, örter ayı usulca,
Ve o gül kırmızı, aşkın en yalnız hatırası.
Her damla yağmur bir veda gibi düşer yaprağına,
Ne zaman baksam o gülen yüzüne,
Gözümde bir ferahlık, kalbimde sükûnet
Seninle başlar her yeni gün, her gece;
Seninle diner bu deli gönlüm
Yüreğine kurban olduğum
Sessiz Vedanın İzleri
Sen gittin ya, her mevsimin adı kış oldu şimdi,
Oysa içimde açan çiçekler, hâlâ seni bildi.
Bir hüzün çöküyor ansızın, sebepsiz bir yorgunluk,
Ama bil ki bu kalpte, sana ait her şey sonsuzluk.
Yüreğimdeki Deniz
Sen, ruhumun en derinindeki sessiz melodi,
Gözlerimdeki ışık, içimdeki büyük sevgi.
Her anımda yankılanan o tatlı nefes,
Sana yazılmış bir destan, bitmeyen bir heves.
Gülüşün bir güneş gibi doğar her sabahıma,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!