- soruyorum –
Çocuklar umuttur...
Çocuklar çiçektir...
Çocuklar gelecektir...
İnatla,
“Çocuklar ağlamasın! ” diyoruz biz...
susmak anlatır mı yürek yangısını sessiz çığlıklara yol alırken hayat?
hoyratça tükettiğimiz aşkları
militan yalnızlığımızın kuytularında
kurşuna dizerken biz,
hayallerimiz
hangi kıyılarda eksiltir kendini çaresiz?
vakitsiz günbatımlarında
gidenler gittiği için mi
bu denli yalnızız biz,
kaldığımız için mi bu kadar çaresiz? ruhumuzun eksik yanını aradık durduk,
ömrün giden yarısında
ve yitik adreslerde…
militan yalnızlığımız
yüreğimizin mengenesi…
sahte gülüşler yüzümüzde
ruhumuz acı çeker besbelli,
yanlış sevdalara yol alırken biz…
“mutlu aşk yoktur” demiş, şair
yürekler kanadıkça mı büyür sevdalar,
ya da –son-suz olunca mı aşk,
ölümsüz olur?
ne acılar yükleniriz bile bile,
bize hep saklı sevdalar kucak açarken… hangi yol ayrımını seçsek
karşımızda militan yalnızlığımız…
çaresiz,
isyan ateşi sarar bedenimizi
yine de susarız…
bir veda armağanı gibi
militan yalnızlığımızı
göğsümüzde taşırız…
ALİ GENÇLİ
Özledim...
Yaşamadığım çocukluğumu ararken,
delikanlılığımı yitirdiğim
İstanbul'un
fesleğen kokan
göğsünü özledim...
yüreği sökülmüş göğüs kafesi gibi
ıssız kuytularda bırakıp bir yanımızı
yol aldık hep,
eğreti sevdaların çoktan terk ettiği
adreslere… kendi duvarlarımızın arkasında
kendimiz tutsak ettik kendi ümitlerimizi…
Canım, canım ne denli sevinç çekse de, /
/Olmuyor!
Kirpiklerimde asılı, / yüzün gibi hüzün.../
Karşılıksız mı kalır
Böyle gerçek sevgiler
Gülmez de ağlar mı hep
Gerçekten tüm sevenler
Gözyaşı oldu umutlarım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!