Alfabemi Arıyorum Şiiri - Hakan İlhan Kurt

“Nûn. Kaleme ve kalem tutanların yazdıklarına andolsun ki, sen -Rabbinin nimeti sayesinde- deli değilsin… Hiç şüphesiz senin için bitip tükenmeyen bir mükâfat vardır. Ve sen elbette yüce bir ahlâk üzeresin… Yakında sen de göreceksin, onlar da görecekler, hanginizde delilik olduğunu…” Kalem Sûresi 1. – 6. Ayetler

Kırışmış alnım artık çatık kaşlarımın dehre
Yavaş yavaş pervasız çığlıkları karışıyor
Çöküyor gece gibi kutsaldır dediğim şehre
Feri kırgın gözlerim alıngan ve sırılsıklam
Sakalımda beyazlar siyahlarla yarışıyor
Titreyen düşlerimde dağılıyor bütün ilhâm

Gölgesi kurşun gibi donuk tutuk ağır ve yoz
Kemerlerine takvim murçladığım köprülerin
Yankısı gün ardında savurduğum bütün balyoz
Tetikliyor geçmişin kalbimdeki depremini
Kunduzların iştahı kaplıyor derin mi derin
Çürümüş bir bedenin aynadaki gizemini

Baykuşların tüneği virâneler kadar mesûl
Sırtımı hançerleyen fener döşeli sokaklar
Çizgiler çiziliyor yanağıma bin bir usûl
Tamahkâr adımlarda iklimleri yarıyorum
Adımı heceliyor sak mermerler damar damar
Bense dudaklarımla alfabemi arıyorum

Örtüler çekiliyor örtüler ki doludizgin
Körüklüyor durmadan içimdeki engereği
Güzergâhından çıkmış bir serseri gezegenin
Seyri gibi dağınık gergin tedirgin ve bitap
Çatal dilli geceyse eğer hasmımın gereği
Geride bıraktığım çil çil yıldızlar ve mehtap

Bembeyaz tuvallerde soluyor rengârenk ûmit
Her fırça darbesinde tanımadığım bir çehre
Korkum oluyor birden kâbusa dönüyor vakit
Bir keşmekeş saltanat avuçlarımdaki akkor
Kırışmış alnım artık çatık kaşlarımın şehre
Yavaş yavaş pervasız çığlıkları karışıyor

21 Ekim 2008 // T A R S U S