Aldatılmış Kalem Şiiri - Mucize Kartal

Aldatılmış Kalem

Gecenin koynunda sessiz bir çığlık gibi,
Sızlıyor içimde unutulmuş anılar.
Adını sayıklıyorum boşluklara,
Senin varlığınla yokluğum arasında.

Sevgi dedin, yemin dedin, umut dedin,
Ve ben her kelimene bir ömür verdim.
Ama şimdi ellerin başkasının ellerinde,
Ve dudakların başka dudaklarda kaybolmuş.

Ne zaman başlasın anlatmaya bu ihanetin?
Kalbimi kıran ne bir taş, ne bir silah,
Sadece bir tebessüm, bir dokunuş,
Beni sana bağlı kılan her şeyin ihaneti.

Aşk dedin, inandım, kör oldum ve sustum,
Sen gülünce güldüm, sen ağlayınca içim kanadı.
Ama bir gün, benim olmayan birine baktın,
Ve dünya başıma yıkıldı, sessizce, yavaşça.

Şimdi yalnızım, kendi gölgemde,
Ve her anım senin yokluğunla dolu.
Ruhumun derinliklerinde bir çöl var,
Susuz, çıplak ve seni arayan bir çöl.

Ama yine de seni hatırlıyorum,
Her ihanetin acısıyla, her gözyaşımda.
Çünkü seni sevdim, bütün benliğimle,
Ve belki de bu yüzden en çok acı çeken ben oldum.

Giderken ardında bıraktığın sadece boşluk değil,
Bir de kalbimde kanayan bir adın var: sen.
Belki bir gün susar bu sancı, belki de hayır,
Ama şimdi, ihanetin içinde kaybolmuş bir ben var.

Söz : Mucize