Albayrak Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Vurgun yemiş, sürgün edilmişim,
Yılmamış, yıkılmamışım
Hor görülmüş, horlanmışım, vurulmuş düşmemişim.
Düşmüş olsamda kalkmasını bildim her daim.
Daha güçlü, daha sağlam, daha dik
Ve yükseklere, en yükseklere uzandı ellerim.

Örselendim, ötelendim, garip görüldüm.
Sürgün edildim.
Bilmem kaç defa öldürüldüm ama bir öldüm, bin dirildim.

Kudüste beklenen benim.
Tuna boylarında, Türk soylarında.
Düğün toylarında.
Zafer aylarında.
Özlenen benim.

Tanrı dağlarından, Türkistan'a
Kafkaslardan, Tebriz'e cesaret olur varlığım.
Malazgirtten, balkanlara,
Balkanlardan karakıta Afrikaya
Söylenince Türküm
Zalime korku.
Mahsun ve mazlum olana.
Kalkan olurum.

Ceberrut yüreklere korku salarım.
Adımı duyan, yüzüme bakan.
Bir daha asla unutmaz, unutamaz al rengimin
Üstünde ki yıldızı saran hilali.
Güneş doğarken şafak vakti kızıllığa selam duran.
Batarken ufukta el sallayan,
dünyayı arşınlayan,
Şühedayı karşılayan benim.

Gölgesinde kartalların yuva yaptığı.
Irmakların Engin denizlere aktığı.
Mazlumların şefkatine sığındığı.
Dağların önünde boyun eğdiği
Zalimlere kabus olan benim.

Ben güneş doğmayan toprakların,
yağmur yağmayan nefessiz kalan sahipsiz diyarların,
Gülmeyi unutmuş hanelerin.
Kuş sesleri ile şenlenmeyen ormanların.
tek umudu, umut ışığı olan benim.

Ben
Rengini kandan, yüceliğini candan alan.
Cansız bedenlerin, Fatihası.
Abdestsiz gezmeyenlerin amentüsü.
AY YILDIZLI AL BAYRAĞIM.
TÜRK'ÜN ŞANI VE ŞEREFİ
DÜNYANIN EFENDİSİ
DÜNYANIN TA KENDİSİ
GÖKYÜZÜNÜN GÜNEŞİ.
TABİATIN SÖNMEYEN ATEŞİ.
AY YILDIZLI AL BAYRAĞIM.