Alacakaranlık Kışı Şiiri - Kenan Kara

Kış geliyor sevgilim
Mevsimin ilk kar taneleri
Titreyerek ellerinden düşüyor
Sıcaklığına yenilen buz dağları gibi
Eriyip eriyip yeni bir döngüye giriyorlar
Göğün katmanlarında burgaçlar yaratarak
Belki de
Bulunmadığın başka bir kentte
Bir kır çiceğini koruyacaklar bundan sonra
Gecenin ayazından
Avcıların nazarlarından
Kimseler görmeden solup gitmeyecek
Bu kışın baharında
Saçlarına bir taç olmak için
Vaktini bekleyecek
Kar altında

Kış geldi sevgilim
Sokaklarda sahipsiz köpekler
Boynu bükük yalnızlığı hakim kimsesiz çocukların
Bir de devriye ekipleri sıcacık araçlarında
Aynı sokakta kayıp bir kızın resmi
Ürkek gülüşmeler geçiyor yanından yöresinden
Seninle bu resme bakıyoruz
Dualarımız bu umutsuzluğu törpülüyor belki
Annelik şefkatinden bir damla sızıyor yanağına

Ayaklarının kıyısında bir deniz feneri kalıntısı
Yanakların soğuğa boyanıyor
Gözlerine bakıyorum
Geçmişten hüzün dolu anılar seçiyorum
Ağlayarak sana ettiğim vedayı hatırlıyorum
Ellerini saran ipeksi eldivenler
Yanağıma düşen ay ışığını kesiyor
Sen bana dokunuyorken
Her yanım nasıl dökülüyor bir bilsen
Darmadağın oluyorum günlerce
Ve yeniden tek bir gülüşün senin
İyileştirebilir beni yıllarca
Ve ancak senin yüreğin
Unutturabilir bir ölüden arda kalan matemi

Saydam sözlerini biriktiriyorum
En kötü günlerim için
Olur ya
Bir gün
Hiç dönmemek üzere
Belki hiç sezdirmeden
Ölümü sürüp gözbebeklerime, ellerime
Demirden bir yalnızlığa itersin şairin kimliğini
Dokunduğun bu şehrin beyaz örtüsü
Korunaksız bir kefen olur bedenime

26/11/17