Ölümün güzelliği çökmüş,
gözlerindeki ışığa.
Onurlu yaşamın,
hücresinde yılların
Bir fren sesinin sessizliği.
Anıların kaldı dostlara.
Hasret karıştı kanlı yollara.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta