Akşamın Ufku Şiiri - Sefa Beyazıt

Artık dönülmez bu akşamın ufkundan
Yollarım hep sana çıkar İstanbul'un denize çıkan yolları gibi
Şarkılar sana bestelenir ve seni söyler
Eski bir gramofondan yankılanırcasına
Ve sonunda seni fasıl ederim bir köşe başında yada bir tren garinda
Bir sokak müzisyeni edasında adına yazilan türküler söylerim sıra sıra gecelerde nemrudun kızı yandirdi bizi
Ve bir buluta yüklerim hüznümü saçlarının rengini veren melanin bile kıskanır asi ve mavi duygularımla ıslatan yağmurları
Ve bir çocuk açar gözlerini yeni bir sabaha
Bir şehrin arka sokaklarında cebinde umudu yüreğinde sevdası dilinde şarkısı seni Söyler bağıra bağıra
Ve her sabah sana sunar günaydınlarını taze simit kokulu İstanbul sokaklarında
martıların çığlıklarıyla
vapurlar acı acı çalar sirenlerini
Artık gece güne ben sana bırakırım yüreğimi
Ve son bir söz dökülür belli belirsiz dudaklarından kulağını çınlatan
Geceyi sensiz yaşadım sabahı sensiz söyle nasıl yaşanır bu ömür sensiz