Akşam Güneşinin İçinden Şiiri - Onur Göknil

Gün, göğün kenarında paslı bir bıçak gibi yavaşça kayarken aşağı,
Sahil yolunun kıyısında ne tam gece ne de gündüzdüm ben,
Yalpalayan ışıkların içine sinmiş o belli belirsiz kederle
İçimde biriken her şeyin üstüne sürdüm motorumu
Ve bilerek açtım vizörü,
Yüzüme çarpsın diye bütün birikmiş zaman…

Denizin üstünde bir yalnızlık vardı,
Dalgaların kıyıya vuran dili suskun değildi bu defa
Biraz terkedilmişlik, biraz eski bir dostun gözleri gibiydi sesi,
Ve ben,
Çok uzun zamandır ilk kez nefes aldığımı hissettim.

Serin bir rüzgâr değdi yanağıma,
Bildiğin esinti değil, içten geçen bir dokunuştu,
Sanki biri,
“Unutma, burada bir zamanlar mutluydun”
diyordu usulca.

Kokular karıştı:
Yosun, tuz, sıcak asfalt, uzaklardan gelen ıslak çam reçinesi…
Hepsi birden içimdeki eski bir anıya uzandı,
Adını bilmediğim bir huzurla
Göğsümde biriken boşluğu yavaşça doldurdu.

O an,
Hiçbir şeye yetişmeye çalışmıyordum artık.
Ne zamana, ne yaşa, ne de içimi kemiren sessiz bir pişmanlığa.
Sadece gidiyordum,
Tıpkı hayat gibi:
Bir yere varmadan da yaşanabilen bir şeymiş gibi…

Serinlik biraz sonra tenimi değil, içimi okşamaya başladı,
Sanki içimde yürüyen biri vardı çıplak ayakla, ıslak bir kıyıda,
Ve ben ona hiçbir şey sormadan sadece eşlik ediyordum,
Bir adam kendine yaklaşır mı?
Yaklaşırmış, bunu öğrendim o akşam.

Güneş iyice çekildi, renkler griye döndü
Ama ben karanlıktan korkmadım,
Çünkü bazı duygular karanlıkta daha iyi görülüyormuş,
Mesela yalnızlık,
Mesela özlem,
Mesela bir zamanlar sevdiğin birinin adını artık unuttuğunu fark etmek…

Bir an için
Durup denize bakmak istedim,
Ama durmadım.
Çünkü o rüzgâr hâlâ esiyordu yüzüme,
Ve bazen bir şeyin devam etmesi,
Ona tutunmaktan daha kıymetliydi.

Ve o serinlik…
O serinlik, her şeyin yerini aldı o akşam.
Ne geçmişin yükü,
Ne geleceğin belirsizliği
Sadece o an,
Sadece ben,
Ve sadece yüzüme dokunan sessiz bir rüzgâr.