Akorsuz Sessizlik Şiiri - Ahmet Duman

-1-
Bir pervane bul beni
Ateş yakamaz
Su boğamaz
Sonrasında değil ateşten önceydi
Sabahıma anlam katan
Yitirdiğim düşlerdi
İçinde sen olan

İki gözbebeğidir, daldığım
Biri ölüm, diğeri yaşamak
Bak bir avuç yıldız topladım
Kimi denizden, kimi gökten
Adı olsun yaşamak

Köşe başıydı, kaldırımdı, caddeydi
Geçtiğin sokaklar
Şimdi blöf yapmayı beceremeyen
Çıplak gölgeler dolaşır
Pusuya yatmış lambaların loşluğunda

Akorsuz sessizliğimi bozar
Sokağın boşluğunu dolduran Latin bir müzik
Biliyorum
Bu köşeden dönmeden mayıs bir daha gelecek
-2-
Al şu sazı, bir iki düş çal bana
Akorsuz olsun bu defa
Olsun bu kadar ritimde, ritimsiz bir an
Basubadelmevt ver biraz
Zor anlar için sakladıklarından olsun
Molla Cami gibi ver
Ver, akşam olmak üzere

Yetmez mi bu kadar her güne
Yeni yetme sayfalar açtığımız
-müsvette dolu ceplerimizde ellerimiz-
Mayhoşça hafiften gülümser
Mayalanmayı bekleyen toprağımız

Narin fırçalarıyla süpürsün tozlanmış ruhumu
Zamana dalan arkeologlar
Al içine sakla beni ey ağaç
Fırtınadan kaçan Zekeriya bul beni

Yalın kılıç ayetler çağırsın
Yalan güneşe koşan erleri

Fani gün birazdan usulca ölür
Yeni doğan gecedir bu defa, titreşir
Elleri kirli, kaldırım çocuklarının kucağında
Sarmaş dolaş eteklerinde İstanbul’un
Bir ayin daha başlamıştır artık

Neden bir Yusuf daha bağıramam
Bir kuyunun dibinden
Kendiliğimle birlikte sadece
Ve sadece
Yine ellerim havada
Sana yalvarsam
Göz ucuyla penceremden bakıp
Yağmurunla birlikte
Muzip bir dua etsem

15.01.2007/ANKARA