Akmayan Gözyaşları Şiiri - Mustafa Furkan 2

hiç sevmemişsin beni,bunu bu gün fark ettim
saçma bir aşk uğruna nelerden vazgeçtim
sevilen insanlar hep kaçıyorlar sevenden
ve daha kötüsünü buluyorlar galiba kaderden
anlamıyorum sevilmenin nesi zor geliyor
senin için yaşamını veren çok mu kolay bulunuyor
bende sen çok vardın ama ben sende yoktum
zaten ben yine bende bitiyorum her seferinde

saçma sapan bir insana tüm ömrümü verdim
sana küfür bile edemedim dilim kenetlendi
buguz edemedim ruhum kirlendi
gitmem dedigin günün akşamı gittin
kahralan ben oldum sonra yuzsuzce geri geldin
işleri yine kaynaştırdın yine ümit verdin
geldigin günün akşamı yine gittin
anlamıştım mutlu olmak benlik değildi
ancak melankolik bir hayat belki
bir de kimsesiz bir yalnızlık
tanrı bunları bana verdi
sahte dostlara bile muhtaç oldum
derdimdi anlatacak insan bulamadım ağaçlarla konuştum
yalnızlık bir biraysa ben kör kütük
sarhoş oldum

en sonunda yine köşeme dönüyorum
galiba kaderimi en sonunda kabulleniyorum
artık bir şey istemiyor ve yaşıyorum
saatler boyunca diğer saati bekliyorum
her işten kolayca sıkılıp insanlardan nefret ediyorum
tanrının labirentine sovup yine duvarına çarpıyor
yine seni anıyor hatırlıyor acı çekiyor daha derine gömüyorum
çok yazdım yada çok öldum belki ikiside
kısaca yorgunum özür dilerim