Aklımın En Ücra Köşelerinde

Sonra, aklımın içinde yollara kıvrılır sonu gelmeyen düşünceler.
Bir yol, her zaman bir yerlere çıkar içimde.
Parmak uçlarıma değin uzanan damarlarımda bitiverir,
Bedenimi baştan aşağı titreten
Tan ayazı yemişçesine kıvrandıran beynimi.

Geçmişimin ufak anıları,
Parça parça tıkışır gözümün merceğinde.
Sonra yok olur içimde neyim varsa — eksik, eksik.
Sonra bir yol çıkar,
Aklımın en ücra köşelerinde,
İçinde insan olduğum son günlerin anıtları
Ve bir meydan: utancımın simgesi.

İçinde durmadan oynayan o küçük çocuklar...
En çok da mavi elbiseli küçük kız çocuğu oynuyor,
Dağıtıyor o bahçeyi.

Uzaktan, siyah elbiseli bir adam geliyor usul usul,
Belli ettirmeden kendini.
İşte o, benim her hayalimin şevkini kıran.

Sonra çocukları — çocuklarımı —
Birer birer defediyor aklımdan.
Bir mavi elbiseli direniyor,
Son defa yaşayacakmışçasına.

İçim bulanıyor bütün bunlara.
İçimdeki duvarlar bir bir devriliyor,
Daralıyor, kısalıyor.
Bahçemin etrafını yokluyorum,
Bir açıklık bulsam da devrilsem üstlerine diye.

Sonra bir çığlık beliriyor derinimde.
Her şey koyu bir zifiri oluyor,
Ne göz görüyor, ne akıl...

Sonra, tıkırdayan ayak sesleri kağıttan zeminde.
Her adım, bir kıvılcım yakıyor bastığı yeri ansızın.
Karanlıkta bir ışık,
Sonra aniden bir zifiriyet.

Eksik, eksik uçuyor zihnimdeki anılarım, hayatım.
Sonra içimde bir burukluk,
Acı bir su tadı...

Ama ellerimle içtiğim bu su,
Beni daha çok susatıyor kendime karşı.
Kendimden ne kadar içersem,
Bir o kadar... susuyorum.

Ah, o susmak bilmez kalbim...
Kan deryalarında boğulan kalbim,
Bir su damlasına muhtaç aklım.