Aklımın bana oyunu. Şiiri - Kamile Kaynak

Ben tek varlığı eşi ve oğlu olan bir aile babasıyım. Oğlum benim en büyük hazinemdir. Bir haftasonu oğlumun isteği üzerine pikniğe gitmeye karar verdik. Hazırlıkları tamamlayıp yola koyulduk.
Radyo da çalan şarkı eşliğinde güle, oynaya piknik yere varmıştık. Eşim bir yandan sofra hazırlıyor ben ise salıncak kuruyorum. Tam herşey hazır hadi sofraya derken birden yağmur bastırdı. Öyle şiddetli başladı ki duracak gibi değildi. Mecburen apar topar herşey kaldırdık. Ama öyle bir yağmur ki arabanın silecekleri bile yetişmiyor. Üstüne birde şimşek çakınca bizim oğlan korkmaya başladı. Dönüp onu sakinleştiriyim derken, karşımdan gelen aracı farkedemedim. Sağ sol yaparken direksiyon hakimiyetimi kaybettim ani fren yapıncada araba iyice kontrolden çıktı.
Bundan sonrası tam bir facia.
Araç paramparça olmuş ordan sağ çıkmak imkansız. Mucize gibi birşeydi.
Ama Her yanımız kırıklar ve yaralar içindeydi. Eşimin ve oğlumun çok uzun bir tedavi süreci olmuş. Ameliyat üstüne ameliyatlar. Ben ise ameliyat esnasında oluşan aksilik yüzünden hayati tehlikem oldugu için yoğun bakıma almışlar.
Sonrasında bilinçimi kaybetmenin, hiç bir tepkiye uyarı vermediğim için komaya girmişim. Aylarca böyle devam etmiş.
İnsan bu halde ki birinden umudunu kesmez mi? Tabiki keser.
İki yılın sonunda ne olduysa uyandım.
Başımda bir hemşire vardı. Kendime geldiğimde ailemi sordum. Ama beni bekleyen kimse yoktu. Benden çoktan vazgeçmişlerdi. Bir kaç gün sonra kendimi toparlayınca hastaneden taburcu oldum. İlk işim eve gitmek olacaktı. Evin sokagına varınca uzaktan öylece izledim. Gayet mutlular, gülüp eğleniyorlar. Benim yoklugum umurlarında degildi. Sessizce ordan uzaklaştım böyle bir manzara ile karşılaşcagıma keşke ölseydim. Evet ya ben ölmeliydim. Ağır ağır yürürken o derin uykuya tekrar dalmalıyım diye düşündüm.
Karşıma ilk çıkan binanın çatısına çıktım.
Kendimi bu boşluktan aşağıya bırakmalıydım. Bir yandan korkuyor bir yandan ölmek istiyordum. Aşağıdaki insanlar ise yapma, in aşağı diye bağırıyorlar. Ambulans, polis herkese haber verdiler. O sırada bir gazetecide kameraya çekiyordu. Televizyona çıkmış olmalıyım ki bizimkilerde gelmiş. Oğlum bir taraftan eşim bir tarafdan, sana daha yeni kavuştuk. Lütfen in aşağı yapma diye sesleniyorlardı. Ben ise, sizi gördüm bensiz çok mutlusunuz, yanınızda yerim yok diye sitem ediyordum. Bir o kadar da korkuyordum. Yapamayacaktım atlamakdan tam vazgeçmişken, dengemi kaybetmemle hava süzülmem bir oldu. Ama yere düşmemiştim. O sırada içimden saymaya başladım 5,4,3,2,1 birinin bana seslenmesiyle birden irkilip uyandım.
Eşim kahvaltı hazır diyordu.
Neyse ki hepsi bir rüyaymış.