Aklım Bu Devirden, Bu şehirden Çok Uzakta

Aklım bu devirden,
bu şehirden çok uzakta.
Oysa ayaklarım hâlâ Bursa sokaklarında,
bir taş merdivene oturmuşum gibi,
üstümde sabahın ilk serinliği,
elimde ince belli, demli bir suskunluk.

Bir vakit Muradiye'den geçmişim,
çınarlar diz dize vermiş,
ben içlerinden en sessizini seçmişim.
Bir kabristan sessizliği değil bu,
yaşanmış her şeyin oturup soluklandığı
bir yorgunluk belki.

Bu şehri çok sevmiştim bir zaman,
daha çocuk sesleri, daha az telaş vardı.
Şimdi herkes bir yere yetişiyor,
ama nereye vardıklarını bilen yok.
Ben bir yere gitmiyorum artık,
çünkü gitmek de değişti.

Uludağ, hâlâ orada duruyor mu bilmem,
ama ben başımı kaldırmıyorum göğe,
çünkü bulutlar bile yorulmuş gibi.
İnsan her sabah aynı cama uyanınca
manzara da küser biraz.

Heykel'de durup insanları izlerdim,
şimdi insanlar birbirine bile bakmıyor.
Ben gözleriyle konuşan bir kalabalığı özlüyorum,
birinin yanına oturup, hiçbir şey demeden
aynı sessizlikte anlaşmayı mesela.

Aklım uzaklarda —
bir zaman değil, bir his gibi uzak.
Bir annenin ekmek sofrası kurduğu öğle vaktinde,
bir sevdanın daha ilk cümlesinde.
Ne cep var, ne çalar saat…
Sadece biraz rüzgâr,
bir de eski bir radyodan taşan türkü belki.

Tarihi evlerin arasında kaybolmak isterdim,
bir bahçeye dalıp,
"affedersiniz yanlış geldim," diye fısıldamak.
Ama içimden biri bilerek gelmiş gibi olurdu
her seferinde.

Bursa güzel şehir…
Ama ben artık yokum burada.
Sokağın bana benzeyen gölgesi kaybolmuş.
Bir zamanlar her köşe başında
kalbimi unuttuğum günler vardı,
şimdi nereye baksam
yağmurdan sonra silinmiş izler gibi.

Aklım bu şehirden uzak.
Ama bir gün dönerim belki,
taşların dili çözülürse,
ve rüzgâr hâlâ tanırsa ismimi.
O zamana dek,
içimde yitmiş bir sokak ismi gibi taşıyacağım Bursa’yı,
ama adını kimselere söylemeden.